کشتن هزاران نفر با یک شعر!
هنر شهر: غلامحسین چهکندی نژاد که معتقد می باشد شعر می تواند چیز خطرناکی باشد، از اینکه خوراک بیشتر نویسندگان و شاعرانی که مهاجرت می کنند هم تجربه های زیسته در ایران است می گوید.
این شاعر در گفت و گو با ایسنا درباب نمود مهاجرت در ادبیات، در شروع به بیان علت مهاجرت هنرمندان پرداخت و اظهار نمود: شرایطی به وجود آمده که شاعران اکثرا به خاطر ممیزی، بیشتر خودشان را پیش از اینکه کارشان را به ارشاد بدهند، سانسور می کنند. برای همین است که من مدت هاست شعری چاپ نمی کنم.
او اضافه کرد: می شود گفت به این شکل از شعر اسکلتی بیشتر نمی ماند؛ شاعر مجبور است گوشت، خون و پوست آنرا حذف کند. برای همین، فکر می کنم مهاجرت در همین چیزها ریشه دارد.
چهکندی نژاد در عین حال بیان کرد: البته بیشتر شاعرانی که مهاجرت می کنند هم در خارج از کشور گرفتار وضعیتی می شوند که می توان گفت اکثرا آن جا تمام می شوند. یکی از دوستان تعریف می کرد که در نشستی در اروپا شرکت کرده بود و از همه کشورها هم آن جا بودند، یکی پرسیده بود که وضعیت شعر در ایران چگونه است، و او گفته بود که ممیزی در این جا زیاد است. آن فرد اروپایی هم گفته بود که دلش لک زده است برای محیطی بسته، چون معتقد بود آن جا این قدر آزادی بیان وجود دارد که دیگر چیزی برای گفتن ندارند. به خاطر همین مسائل، محیط بسته از جنبه هایی می تواند برای نویسنده یا شاعر چیز خوبی باشد. اما برای بعضی ها هم جنبه منفی دارد.
این شاعر همین طور درباره کیفیت آثاری که در زمینه ادبیات مهاجرت خلق می شود اظهار داشت: معتقدم خوراک بیشتر نویسندگان و شاعرانی که مهاجرت می کنند، تجربه های زیسته در ایران است و همان ها را می نویسند. در صورتیکه ایران برای نوشتن و هنرمندان سرشار از سوژه های ناب است. اما به هر حال شرایط سختی هم به لحاظ اقتصادی وجود دارد. شاعر اگر همه وقت خودرا صرف شعر کند، دیگر باید از گرسنگی بمیرد؛ بسیاری از شاعران بزرگ ما به خاطر فقر و گرسنگی از بین رفته اند. ولی کسی که در این وادی بیفتد، پیه همه چیز را به تنش می مالد.
غلامحسین چهکندی نژاد همین طور با اشاره به اینکه مهاجرت روی زبان شاعران تاثیر چندانی نگذاشته، اظهار نمود: بطور معمول بعضی ها به فضای موجود تن نمی دهند و می روند. بعضی ها هم که مثل مردم عادی مهاجرت می کنند و ادبیات هم البته بهانه ای می شود. بطورمثال کتابی چاپ می کنند و تقاضای پناهندگی می دهند، یعنی از این شیوه هم استفاده می نمایند و به بهانه هنر - که گاهی هنری هم ندارند - تقاضای پناهندگی می کنند. گاهی هم البته رفتند و چیزی هم نشدند.
وی در عین حال بیان کرد: بطور کلی، نویسندگان، رمان نویسان و شاعران خوبی هم داریم که خارج از کشور حسابی کار کردند. اگر هنر در خون کسی باشد، هر جا باشد، می نویسد.
چهکندی نژاد در آخر اظهار داشت که هیچ گاه به مهاجرت در زندگی و شعر خود فکر هم نکرده و توضیح داد: جان مایه شعرهای من، زندگی خودم است. شعرهای من بیشتر اجتماعی و در ستایش صلح و آزادی است و هیچ گاه در شعر کسی را به جنگ تشویق نکرده ام. اصولا شعر می تواند چیز خطرناکی باشد، یک شاعر با یک شعر ممکنست هزاران نفر را به کشتن بدهد. حتی یک ویرگول هم در شعر تاثیر زیادی دارد و این است که شاعر وظیفه سنگینی بر عهده دارد.
منبع: هنر شهر
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب