به بهانه اكران در آغوش درخت ؛
اهمیت بیان دراماتیک در پرداختن به خانواده
به گزارش هنر شهر، سازندگان فیلم در آغوش درخت تلاش دارند با بیانی دراماتیک عواقب منفی فروپاشی یک خانواده را به تصویر کشیده و به بینندگان یادآوری کنند.
به گزارش هنر شهر به نقل از مهر، محمدجواد فراهانی منتقد به بهانه اکران فیلم سینمایی «در آغوش درخت» به کارگردانی بابک خواجه پاشا یادداشتی در رابطه با فیلم نوشته و به خصوصیت های این اثر سینمای بخصوص در پرداختن به ارزش های خانواده پرداخته است. در این یادداشت آمده است: درست در نیمه تابستان و در حالیکه برهوت سینمای ایران تمام فیلمها را در سال جدید فراگرفته بود و پس از گذشت حدود پنج ماه آثاری ناامیدکننده به نمایش درآمده بودند و جز ۲ فیلم سینمایی قابل تامل که اکران شان را پیش از سال ۱۴۰۳ شروع کرده بودند فیلم خوب و مهمی اکران نشده بود، بالاخره فیلم سینمایی «در آغوش درخت» این فضا را شکست تا نخستین اثر قابل بحث سال جدید باشد. داستان «در آغوش درخت» در نزدیکی ارومیه اتفاق می افتد و روایتگر خانواده ای است که با چالش های جدی در زندگی رو به رو شده اند. زن و شوهر قصه در آستانه جدایی قرار دارند که این وضعیت سبب شده تا فرزندانشان، علیسان و طاها هم با مشکلات و احساس اضطراب و جدایی دست و پنجه نرم کنند. به همین دلیل، سازندگان فیلم تلاش دارند با درگیر کردن تمام اعضای خانواده بعد از بروز مشکل اولیه، بحران را به کل خانواده گسترش دهند و عواقب منفی فروپاشی یک خانواده را به تصویر کشیده و به بینندگان یادآوری کنند. معمولاً وقتی صحبت از اثری به میان می آید که مقرر است ارزش های محیط خانواده را نمایش دهد، حاصل فکر پلاتی مضمون زده و شعاری است که این پلات نه تنها اثرگذار واقع نمی شود بلکه به علت دوری اش از عوامل دراماتیک و بیان سینمایی توسط مخاطب پس زده می شود اما «در آغوش درخت» راهی کاملا متفاوت را برگزیده و بنابراین برنده سیمرغ بهترین فیلم نامه از جشنواره فجر ۴۱ شده است. فیلم نامه این اثر با استفاده از ساختار دراماتیک سه پرده ای، به تدریج و با دقت داستان را پیش می برد. در آغاز، مشکل بین زن و شوهر که منجر به فوبیای فاصله در زن شده است، معرفی می شود. سپس، بشکلی دراماتیک به بررسی تاثیرات احتمالی این طلاق روی فرزندان پرداخته می شود. فیلم نامه با دقت و به تدریج این مسایل را مطرح و به خوبی از حرکت طولی و عرضی برای توسعه داستان استفاده می نماید. در این خصوص تمامی نقاط مهم فیلم نامه همچون گره افکنی، نقطه عطف اول، بحران، نقطه عطف دوم و نقطه اوج به درستی و در لحظات صحیحی از فیلم رخ می دهند اما با این وجود توجه به ۲ نکته می توانست به غنای فیلم نامه بیفزاید. مشکلی که «کیمیا» با آن مواجه می باشد و علت طلاق او به حساب می آید از همان ابتدا قابل پیشبینی است و در نقطه عطف دوم که آنرا به زبان می آورد دیگر ضرب روایی لازم را ندارد و افکت دراماتیک غافلگیری کارکرد دقیقی پیدا نمی نماید. هم چنین در راه گره گشایی آنچه منجر به کشف نهایی می شود، کمی دور از جریان درام است و به جای این که در راه صحیح جست وجوی زن و مرد به ثمر بنشیند بیشتر شکلی از تصادف را یادآور می شود. نکته بعدی که در رابطه با این فیلم حائز اهمیت می باشد، بازنمایی تجربه زیسته در مدیوم سینماست. تجربه زیسته نه به مثابه امری که مقرر است عینا بازنمود دقیق خود فیلمساز یا نویسنده باشد بلکه به مثابه نزدیکی و قرابت دقیق به پدیدار مورد توجه. «در آغوش درخت» نشان داده است که فیلمساز حتی اگر این داستان تجربه شخصی خودش نبوده اما کاراکترهای داستان را می شناسد، با آنها همدلی برقرار کرده و با آنها از نزدیک آشناست. می داند چگونه حرف می زنند و دغدغه شان چیست و ازاین رو متناسب با فضای درام قصه اش را تعریف کند. افزون بر این، بازی بازیگران همچون مارال بنی آدم و ۲ کودک قصه جالب توجه است. در این رابطه یادآوری یکی از صحنه ها بسیار جالب توجه است. زمانیکه مرد و زن تصمیم گرفته اند بچه هایشان را از هم جدا کنند و در یکی از این صحنه ها مرد در مغازه عرقیات، پسر بزرگش «طاها» را با خود می برد و پسر کوچک اش «علی سان» را همان جا تنها می گذارد. «علیسان» در یک حرکت کاملا دراماتیک تا نزدیکی ماشین می رود و گویی که بیشتر از سن اش می فهمد و متوجه است پدرش او را به عمد تنها گذاشته، دیگر جلوتر نمی رود. رفتار دوربین هم در این صحنه جالب توجه است و با قرار گرفتنش در پشت سر پسربچه در مدیوم لانگ شات عمل پدر را تشدید می کند و متقابلا حسی از تنهایی را به مخاطب هم انتقال می دهد. این همان صحنه ای است که فیلم هایی با محوریت خانواده بدان نیاز دارند؛ صحنه هایی که در آنها بتوان حس مخاطب را برانگیخته کرد تا به تبع آن بتوان بر آنها تأثیر گذاشت.
منبع: هنر شهر
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب