در گفتگوبا هنر شهر مطرح شد؛
شاعر عزیزم حسین(ع) چگونه خواننده شد؟
هنر شهر: شاعر و یکی از خوانندگان پویش عزیزم حسین ۲ از تلاش دست اندرکاران این پروژه برای ساخت و تولید چند اثر جدید و برگزاری یک نمایشگاه نقاشی در میان الحرمین آگاهی داد.
محمد اسداللهی شاعر و یکی از خوانندگان نماهنگ «عزیزم حسین ۲» که همراه با عبدالرضا هلالی ذاکر خاندان (ع) در این پروژه ویژه مرکز موسیقی مأوا به مناسبت ولادت حضرت سید الشهدا حضور داشته، درگفتگو با خبرنگار مهر در رابطه با تجربه خود برای حضور در این پروژه توضیح داد: بُعد سوگواری برای حضرت سیدالشهدا از قدیم الایام و از زمان شهادت حضرت مرسوم بوده و علمایی همچون مرحوم آیت الله قاضی بر روضه های هفتگی و توسلات مکرر به حضرت سیدالشهدا (ع) سفارش و تاکید دارند. اما در بُعد ولادت و ایام شادی میلاد امام حسین کمتر کار شده است بنابراین به تناسب حال و هوای مردم و نیاز جامعه به شادی کار را بر ولادت امام حسین و شادی های در رابطه با این ایام متمرکز کرده ایم. البته این بدان معنا نیست که کارهای در رابطه با سوگواری و گریه برای امام حسین حزنی است که افسردگی می آورد، چون این گریه نه تنها سبب حزن نیست بلکه انسان را پاک و او را نزدیک امام حسین می کند، گویی آدمی در آغوش حضرت است. با این نگاه در تولید «عزیزم حسین» محور کار را بر شادی و ایام ولادت حضرت سیدالشهدا متمرکز کرده ایم بخصوص آنکه مردم به این شادی و حال خوب با محوریت امام حسین نیازی مبرم دارند.
وی تصریح کرد: رویکرد اجرای پویش و تولید نماهنگ «عزیزم حسین ۲» این طور نیست که مختص به روز ولادت حضرت سیدالشهدا باشد و پس از آن تمام شود. بلکه کار بگونه ای طراحی و اجرای شده است که در همه ایام سال استمرار داشته باشد، چنان که پویش عزیزم حسین بنابر بازخوردهایی که داریم توسط اعضای خانواده ها هم خوانی می شود. من معتقدم اگر لبخند به لبان امام حسین (ع) نشسته باشد، سبب می شود مردم هم با کار ارتباط برقرار کنند؛ بعضی می گویند ما با این شعر گریه می کنیم! البته اگر موسیقی را برداریم صرف کلمات و ابیات دوپهلو است و می تواند آن حس حزن را هم برای مخاطب داشته باشد. ازاین رو سعی شده شعر، ملودی و همه اجزاء بگونه ای باشد که کار اثرگذار شود هرچند کار در شأن خاندان انجام دادن سخت و در توان هر کسی نیست. اما به نظر می آید توانسته با مخاطب ارتباط برقرار کند.
این شاعر و خواننده در ادامه صحبت های خود ضمن اشاره به مولفه هایی که برای خلق شعر این نماهنگ در نظر گرفته بود، توضیح داد: در ابتدای شعر به پویش «عزیزم حسین ۱» و مبحث دفتر نقاشی و مدادرنگی و نقاشی های کودکانه ای که به عشق امام حسین (ع) کشیده شدند، اشاره می شود با این کنایه که آیا این نقاشی ها شبیه به حرم شده اند یا نه و آیا بچه ها زائر کربلا می شوند؟ در ادامه به اقوام و قومیت های مختلف اشاره و حتی سعی شده در شعر تک به تک از آنها یاد شده و مسیر از غرب تا شرق عالم طی و به پیروان مکاتب و ادیان مختلف مثل وهب نصرانی که مسیحی بود و در روز عاشورا شیعه و شهید شد، پرداخته شود. از میانه های شعر وجه خانواده و مدرسه در انس بچه ها با امام حسین (ع) پررنگ می شود. به هر ترتیب در بیان شاعرانه همه این موارد، زبان کودکانه غلبه دارد و در نهایت هم مقصد کار اینست که بچه ها می خواهند به کربلا بروند و نقاشی هایشان را به امام حسین نشان دهند؛ شعر می کوشد این را بگوید که این بچه ها به تدریج بزرگ می شوند و باید طوری سبک زندگی شان را ترسیم کنند که خادمی اثرگذار برای حضرت سیدالشهدا باشند.
اسداللهی در جواب این سوال که چرا شهر ورامین را برای ساخت نماهنگی انتخاب کردند، اظهار داشت: اجرای کار در ورامین هم پیشنهاد دوستان ما در مجموعه مأوا بود که تصویر متفاوت و زیبایی را در رسانه ها مخابره کرد و الحمدالله بچه های ماوا تجربه کارهای مشابه را زیاد دارند و هم هر سال سازوکارهای بهبوددهنده ارتقاء و افزوده می شود تا از سختی ها کاسته و بر کیفیت کار افزوده و بچه ها بیشترین استفاده را از مراسم ببرند؛ به لطف خدا نتیجه کار و بازخوردهایی که داریم ثابت می کند تحمل سختی های کار اثربخش بوده و توانسته با مخاطبان ارتباطی را که باید، برقرار کند.
خواننده پویش عزیزم حسین در قسمت دیگری از صحبت های خود ضمن اشاره به پیگیری های انجام شده برای برگزاری نمایشگاه نقاشی ارسالی پویش «عزیزم حسین» در میان الحرمین بیان نمود: همه آنچه ذیل پویش صورت می گیرد باید مقصد و غایتی داشته باشد، سال قبل نقاشی هایی کشیده شد و بعضاً به دست ما رسید و بعضی هم در دست بچه ها باقی مانده است؛ این جنس ارتباط با حضرت ذوقی و از سر عاطفه و احساس است. حالا که باردیگر در چارچوب پویش «عزیزم حسین ۲» از بچه ها خواسته ایم نقاشی بکشند و از این مسیر عشق و علاقه شان را به امام حسین (ع) نشان دهند باید مقصد و بستری هم برای عرضه این همه ذوق و عاطفه فراهم نماییم و این بچه ها را بشکلی به کربلا برسانیم و به قدری که می توانیم آنها را به حضرت (ع) نزدیک نماییم باقی راه را امام حسین (ع) خودشان می دانند و دل این بچه ها، که چه اتفاقات مبارکی از پرتوی این ارتباط قلبی در آینده برای آنها رخ می دهد؛ چه بسا تاثیراتی شگرف در سرنوشت شان داشته باشد و مسیری دیگر از زندگی را پیش روی آنها بگشاید. بنابراین در تلاش هستیم تا نمایشگاه نقاشی های ارسالی را در میان الحرمین برپا نماییم و جلوه های عشق کودکانه به امام حسین (ع) را در معرض دید زائرین بگذاریم.
وی با مثبت ارزیابی کردن پویش «عزیزم حسین» اظهار نمود: شخصاً کار در فضای کودک و نوجوان را دوست دارم و پیش از این هم تجربه های در این حوزه داشته ام و هنوز هم در تلاش هستم که زبان کودکان و نحوه انس آنها با خاندان (ع) را در فضای هنر پیدا کنم، خوشبختانه، کار و پویش «عزیزم حسین (ع)» به من این امیدواری را داد که میتوان واسطه ای بود بین بچه ها و امام مهربان آنها و اساسا این مسیر را با عنایت امام حسین (ع) ادامه می دهم، افقم اینست و امیدوارم بتوانیم به این جریان گستره جهانی بدهیم و نه فقط کودکان ایران بلکه کودکانی از سراسر دنیا را با این جریان و شور و ابراز عشق و محبت همراه نماییم.
منبع: هنر شهر
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب