گفتگوی صریح مهر با محمدحسین لطیفی-۲؛
حساسیت دوستان کاتولیک تر از پاپ روی غریب
هنر شهر: محمد حسین لطیفی کارگردان فیلم سینمایی غریب درباره ی ارجاعات برخی دیالوگ های این فیلم به اتفاقات و جریانات روز جامعه، به ارائه توضیحاتی پرداخت.
خبرگزاری مهر - گروه هنر- محمد صابری، زهرا منصوری: محمدحسین لطیفی به همان اندازه که در تمام این سالهای فعالیت و فیلم سازی اش از حاشیه گریزان بوده، در کلام و موضع گیری، صریح است و اهل محاسبه درباره ی سود و زیان گفته هایش نیست!
لطیفی در بخش ابتدایی این گفتگوی مشروح که به بهانه اکران فیلم سینمایی «غریب» صورت گرفت به نکات مهمی درباره ی پروسه ایده پردازی و اکران این فیلم سینمایی در شرایط این روزهای سینمای ایران اشاره نمود و مشخصاً درباره ی محتوای انتقادی «غریب» سخن گفت و اعلام نمود از این که طیفی از مسئولان امروز، فیلمش را دوست دارند، متعجب است.
فیلم سینمایی «غریب» با ورود رسمی به چرخه اکران آنلاین از چهارشنبه هفته گذشته عملاً به کار خود در اکران عمومی سینماها تمام کرد و می توان گفت پرونده این فیلم با فروش ۱۰ میلیارد تومانی بسته شده است اما لطیفی در این مصاحبه تاکید کرد که تنها بستر ارتباطی فیلم خود با مخاطبان بالقوه اش را اکران عمومی نمی داند و به ماندگاری «غریب» بسیار امیدوار است.
آنچه در ادامه می خوانید بخش دوم گفتگو ما با کارگردان فیلم «غریب» است که بیشتر نگاههای محتوایی این فیلم سینمایی در بازنمایی تصویری از شهید محمد بروجردی را مورد توجه قرار داده است.
* در قسمتی از صحبت های خود به تحول شخصیت محمد بروجردی در سالهای پس از انقلاب و در نظر گرفتن همه وجوه شخصیتی وی در قبل و پس از تحول برای رسیدن به برداشت درست از این شخصیت اشاره کردید. فارغ از این ماجرا و از نظر خودتان بعنوان راوی، با ارجاع به همان مثالی که درباره ی احتمال سانسور بخش هایی از نامه امیرالمومنین (ع) به مالک اشتر در رسانه های امروز به آن اشاره داشتید، آیا وجوهی آرمانی از شخصیت شهید بروجردی وجود داشت که به علت برخی تعارضات با آنچه امروز بعنوان نگاه رسمی در بعضی سطوح مدیریتی وجود دارد، آنرا نادیده گرفته باشید تا گرفتار سانسور شود؟
نه. در چارچوبی که تصمیم گرفته بودیم باید در قالب فیلم روایت نماییم، هر آنچه فکر می کردیم درست است را گفتیم اما خاطرم هست در طول کار بارها بصورت حضوری و یا تلفنی از سر صحنه به حامد عنقا می گفتم، «حامد حواست به کار هست؟» می اظهار داشت: نترس! می گفتم: «حامد این ها را نسازیم و پس از فیلم دربیاورند؟» حتما می فهمید نگرانی ام بابت کدام بخش های فیلم است. همان زمان می گفتم اگر بخواهند این ها را از فیلم خارج کنند، روایت مان اخته می شود. من واقعاً این نگرانی ها را داشتم. در عین حال همین اندازه را توانستیم روایت نماییم.
محمد بروجردی در راه پله با کسی صحبت می کرد و فرمانی می داد، او می اظهار داشت: «محمد نمی شه!» و بروجردی در پاسخ می اظهار داشت: «نمی شه واسه سوسنه!» این دوستان کاتولیک تر از پاپ از شنیدن این دیالوگ قاطی کرده بودند و می گفتند ای وای، بیایید ببینید که دارد بروجردی ای می سازند که می گوید «نمی شه واسه سوسنه!»
در یکی از سکانس ها، فقط به علت اصلاح ریتم کار، بخشی را کات زدیم و از فیلم خارج کردیم که الان در نسخه فعلی نیست. اما خاطرم هست زمانی که این سکانس را گرفته بودیم، عده ای از دوستان کاتولیک تر از پاپ که معتقد بودند شهید در آسمان به دنیا آمده و در آسمان هم باقی مانده و هیچ ارتباطی با زمین ندارد، نسبت به این دیالوگ خاص واقعاً حساس شده بودند.
این دیالوگ در ارتباط با صحنه ای بود که محمد بروجردی در راه پله با کسی صحبت می کرد و فرمانی می داد، او می اظهار داشت: «محمد نمی شه!» و بروجردی در پاسخ می اظهار داشت: «نمی شه واسه سوسنه!» این دوستان کاتولیک تر از پاپ از شنیدن این دیالوگ قاطی کرده بودند و می گفتند ای وای، بیایید ببینید که دارد بروجردی ای می سازند که می گوید «نمی شه واسه سوسنه!».
کسی هم نبود به این دوستان بگوید عزیزان من تا دو سال پیش از آنچه در فیلم شاهد می باشیم، همه مردم این عبارت را به کار می بردند و بروجردی هم یکی از همان مردم بوده است. چرا فکر می کنید نباید بگوید «نمی شه واسه سوسنه!» البته من خودم به علت اصلاح ریتم بخش در ارتباط با این دیالوگ را کات زده ام اما می خواهم بگویم خیلی ها نسبت به این جزییات حساس بودند…
* فکر می کنید اگر خودتان حذف نمی کردید، سانسور نمی شد؟!
نه. کسی این ها را درنمی آورد و سانسور نمی شود؛ «نمی شه واسه سوسنه» دیگر!
* ارجاعات و اشاراتی به ویژه در بعضی سکانس ها و دیالوگ های فیلم هست که گویی در فیلم گنجانده شده تا مخاطب آنرا با شرایط امروز تطبیق دهد. مانند سکانس در ارتباط با امر به معروف و بیدار کردن مردم برای نماز بامداد که شاید برای برخی مخاطبان یادآور تندروی هایی مانند ماجرای سطل ماست در وقایع اخیر باشد. یا آن دیالوگ درخشان که می گوید «من بلدم بجنگم اما ابتدا باید بدانم با چه کسی می جنگم؟» که یادآور دوقطبی ها و دشمنی های بی حاصل این روزها در جامعه است. محاسبه ای برای این ارجاعات در متن فیلم داشتید؟
صادقانه می گویم که هر آن چیزی که در فیلم می بینید، در ارتباط با فیلمنامه اولیه است. اساساً نقطه شروع این اعتراضات و اتفاقات سال گذشته، دقیقاً روز نهم و یا دهم شروع فیلمبرداری «غریب» بود. ما کار را با همین فیلم نامه شروع کرده بود و واقعاً اینطور نبود که بخواهیم بر طبق اتفاقات، تغییری در آن بدهیم. می توان گفت تعدادی از این صحنه ها، پیشگویی های حامد عنقا در مقام فیلمنامه نویس بوده است. این ها نکاتی بود که از ابتدا در فیلمنامه وجود داشت.
جامعه ای که بیش از ۵۰۰ هزار نفر در آن، ۱۰۰ میلیون تومان پول واریز می کنند برای خرید ماشینی که اصلاً نمی دانند چه هست، همان جامعه ای است که فکر می کند اگر اسنپ سوار نشود و یا پول آب و برقش را نپردازد، به دولت زیان مالی زده است! این ها همه از جنس یک دوگانگی در جامعه است
همین نکته هم کافی است که بگوییم ای کاش سیاستمداران، کمی بیشتر حواس شان به هنرمندان باشد و بپذیرند که گاهی هنرمندان می توانند پیشگویانه تر از شما حرکت کنند. هنرمندان می دانند که درد کجاست. گاهی شاید اگر حرف هنرمندان را بشنوید و گوش دهید، شاید جلوی بسیاری از اتفاقات و لطمه ها گرفته شود. اما متأسفانه هنرمندان را کنار گذاشته اید و مدام خودتان تصمیم می گیرید و عمل می کنید. برخورد گروهی از مسئولان به معنای واقعی کلمه زورگویانه شده است. «زور» هیچگاه خوب نیست. حتی اگر پدری به فرزندانش زور بگوید، اگر پسر یا دخترش خیلی او را دوست داشته باشند، خانه اش را ترک می کنند!
البته من بعنوان فیلمساز، تا دل تان بخواهد نسبت به همین جامعه امروز هم نقد دارم. درست است که گاهی در کلام مسئولان را مورد انتقاد قرار می دهیم، اما چرا نباید جامعه ام را نقد کنم؟ جامعه ای که بیش از ۵۰۰ هزار نفر در آن، ۱۰۰ میلیون تومان پول واریز می کنند برای خرید ماشینی که اصلاً نمی دانند چه هست، همان جامعه ای است که فکر می کند اگر اسنپ سوار نشود و یا پول آب و برقش را نپردازد، به دولت زیان مالی زده است! این ها همه از جنس یک دوگانگی در جامعه است. قسمتی از مردم این جامعه دوست دارند با کار نکرده به پول برسند. این جامعه نمی تواند خودش را با جامعه ژاپن یا هر جامعه دیگری که کار و ارزش افزوده در آن اصل است، مقایسه کند.
دارم درباره ی کلیت صحبت می کنم و با معدود افرادی که اهل کار آفرینی هم هستند، کاری ندارم. اکثریت جامعه جوانان امروزمان، می خواهند در کمتر از دو سال، همه چیز داشته باشند. از آن طرف هم مسئولان بگونه ای عمل می کنند که حتی کسی که کار هم می کند، اگر ۳۰ سال بدود، نتواند یک ماشین برای خودش بخرد. به همین دلیلهای است که معتقدم اصلی ترین دلیل التهابات جامعه امروز ما، اقتصاد است. شاید بهانه هایی مانند حجاب و یا موارد دیگر هم مطرح شود اما بحث اصلی، همچنان اقتصاد است.
* اشاره خوبی به رویکرد نقادانه تان نسبت به جامعه و به تعبیری مردم داشتید. اگر بخواهیم از نظر شخصیت پردازی، کاراکترهای فیلم «غریب» را تحلیل نماییم، می توان هر یک را نمادی از یک گروه قلمداد کرد که در بین آنها کاراکتر کژال با بازی پردیس پورعابدینی گویی مردمی را نمایندگی می کند که همان گونه که در یکی از دیالوگ های خود می گوید، فارغ از هر زنده باد و مرده باد، فقط می خواهد زندگی کند؛ در یک نمای عمومی چرا حضور این «مردم عادی» در روایت «غریب» این اندازه اندک است و گویی به ویژه در میانه فیلم زیر سایه باقی جریانات در فیلم فراموش می شود؟
مجموع سکانس های کژال ۲۳ یا ۲۲ سکانس بود. اتفاقاً اخیراً گلایه هایی هم از قول حسام محمودی عزیز خواندم که درباره ی سهم اندک حضورش در فیلم بود. (توضیح مهر: در زمان انجام این مصاحبه زنده یاد محمودی هنوز در قید حیات بود و گلایه هایش درباره ی «غریب» تبدیل به تیتر رسانه ها شده بود) اصل ماجرا این است که این فیلم از ابتدا قرار بود روایت گر محمد بروجردی باشد و طبیعتاً نقش اول فیلم اوست. همه چیز باید در خدمت این شخصیت باشد و برای همین سهم پردیس این اندازه می شود. اما معتقدم در بزنگاه های درستی او را می بینیم.
وقتی داستان سراغ روایت جنگ می رود، دیگر جایی برای این کاراکتر نیست. از جانب دیگر حتی اگر بخواهیم همان نگاه نمادین را هم به این کاراکتر داشته باشیم، واقعیت این است که این مردم در واقعیت هم همین اندازه مهجور هستند. من نزدیک دو سال و نیم با مردم کردستان و در سنندج زندگی کرده ام. قبل از آنکه بخواهم «غریب» را بسازم و به بهانه ساخت سریال «سنجرخان» در آنجا زندگی کردم و از حدود دو سال و نیم، شاید فقط برای سه ماه در تهران بودم. باقی آنرا در سنندج و نفس به نفس مردم کرد، سپری کردم. این مردم روزهای سختی که سپری کرده اند را فراموش نمی کنند. مردمی که در اوج درگیری ها حرف شان این بود که ما فقط می خواهیم نفس بکشیم اما ناگهان سروکله یک گروهک پیدا می شد و زندگی آنها را به غارت می برد، از آن طرف گروه دیگری برای مقابله با آن گروهک می آمد. آنها شرایطی داشتند که به معنای واقعی از جنگ ناراضی بودند و دوست نداشتند ادامه داشته باشد. این قشر، مردم زیادی بودند که نه آن زمان دیده شدند و نه امروز دیده می شوند.
این ها به ایرانی بودن خود افتخار می کنند اما نسبت به برخی اتفاقات دل چرکین شده اند. در فیلم دیالوگی هست که می گوید «عمر ظلم به کردستان به پدربزرگ های ما می رسد» چون واقعاً از زمان رضاخان در حق این جماعت ظلم شده و سوال این است که چرا؟ چرا پس از ۴۲ سال از انقلاب هنوز تعدادی از مردم کردستان باید از امکانات اولیه محروم باشند. به خدا همه این ها درد است. چرا در راه کارآفرینی و راه اندازی کارخانه در این استان گاهی سنگ اندازی هایی می شود که جلوی ایجاد اشتغال گرفته شود و جوان ها به سمت کول بری بروند؟ مردم در این مناطق چرا باید ناراضی باشند؟ این ها نقدهای اساسی است. ریشه همه این نارضایتی ها هم اقتصاد است.
* شما در این مصاحبه انتقادهای صریحی را مطرح می کنید. بعنوان یک فیلمساز، فیلم خودرا هم یک اثر منتقدانه می دانید؟
من در فیلم «غریب» هم منتقد هستم. اگر محمد بروجردی زمانی یکی از مسئولان جمهوری اسلامی بوده است، پرداختن به او و تکریم او به این معنا نیست که نقدی به مسئولان امروز جمهوری اسلامی ایران وارد نیست. محسن مخملباف در این مملکت زمانی جایگاهی داشت و امروز وضعیت دیگری دارد. مسعود ده نمکی زمانی بگونه ای رفتار می کرد و پنج سال بعدش به کل تغییر نمود. شما یک جامعه را در هر دهه می توانید تحلیل کنید و به چالش بکشید. به من نوعی نمی توانید بگویید چرا ۴۰ سال پیش ازدواج کرده ای در حالیکه امروز اعتقاد داری هنرمندان نباید ازدواج کنند چونکه خانواده شان را اذیت می کنند (می خندد)!
مواضع من دوگانه نیست. من منتقد هر دو طیف هستم و حتی منتقد خودم هم هستم. اساساً اگر نقد را از جامعه ای حذف کنید، فساد ایجاد می شود. حتی یک پدر اگر در یک خانواده بخواهد هر کاری که دلش خواست بکند، یکجایی به دیکتاتوری می رسد و پیش خودش هم احساس می کند همه اعضای خانواده راضی هستند
مواضع من دوگانه نیست. من منتقد هر دو طیف هستم و حتی منتقد خودم هم هستم. اساساً اگر نقد را از جامعه ای حذف کنید، فساد ایجاد می شود. حتی یک پدر اگر در یک خانواده بخواهد هر کاری که دلش خواست بکند، یکجایی به دیکتاتوری می رسد و پیش خودش هم احساس می کند همه اعضای خانواده راضی هستند. باید اشتباهات این پدر را هم در همان خانواده گفت. نقد اصلاً چیز بدی نیست.
آن چیزی که در ابتدای همین گفتگو درباره ی رصد نظرات مخالفم گفتم، بابت همین مسئله بود. باید گاهی ببینم آیا دارم خارج از خط حرکت می کنم یا درست پیش می رود. در عرصه کارگردانی از جایی به بعد بوسیله همین نقدها متوجه شدم که گویی در چند سال قبل خارج از خط حرکت کرده ام. حضور در سنندج و خلوت دوساله ای که آنجا داشتم موجب شد به خودم بازگردم و به این سؤال فکر کنم که لطیفی تو اصلاً برای چه فیلم می سازی؟ با خودم گفتم یا نساز و اجازه بده فیلمسازان جوان بسازند، یا اگر می خواهی بسازی، با همان انرژی جوانی ات پای کار برو نه این که برای پول بخواهی کاری را انجام دهی. به خودم نهیب زدم که باید خودت را خرج کارت کنی.
من در سن ۶۰ سالگی برای ساخت «غریب» سرمای ۹ درجه زیر صفر را تجربه کردم و شب تا بامداد کار کردم. با خودم می گفتم تو نباید به خاطر سرمای هوا، کارت را سرسری انجام دهی. اینجاست که می گویم همه ما باید نقد شویم. ساخت «غریب» با عنایت به امکاناتی که داشتیم چیزی شبیه معجزه بود و معجزه مهمتر به نظر من ساخته شدن «سنجرخان» است! من با همین بودجه فیلم «غریب»، ۲۴ قسمت سریال تاریخی ساخته ام و این واقعاً غیرقابل باور است! در عین این که این میزان هم مورد اذیت و آزار مدیران قرار گرفته ام.
* یکی از حواشی فیلم «غریب» در پروسه حضور در جشنواره غیبت نام بابک حمیدیان در لیست نامزدهای بهترین بازیگری بود که در همان ایام جشنواره هم مورد سوال رسانه ها قرار گرفت.
معتقدم این یک موضع گیری کاملاً سیاسی است و دلیلش هم این است که جشنواره در ایام عجیب و غریبی برگزار می شد. در آن مقطع موضع گیری هایی مقابل جشنواره بود و خیلی از بچه ها تحت تأثیر فشارهای بیرونی قرار داشتند. بسیاری از بازیگران به رغم میل باطنی خود برای حضور در جشنواره، ناگزیر می شدند که حضور نداشته باشند. مثل مورد کیومرث پوراحمد که خودش اعلام نمود نمی خواهد فیلمش در جشنواره باشد اما با نظر تهیه کننده اش فیلم به جشنواره فرستاده شد. نظر من این است که احتمالا همین جریانات در عدم ورود نام بابک حمیدیان به لیست نامزدهای بازیگری تأثیر داشته است.
من شخصاً معتقدم با جایزه دادن یا ندادن، چیزی به ارزش های بازیگری بابک حمیدیان اضافه یا از آن کم نمی گردد. نقش آفرینی او به خوبی دیده شده است و حتی دو سه نفر از منتقدان منتسب به جریان اصلاح طلبی وقتی فیلم را دیدند، می گفتند نتیجه داوری جشنواره تعجب آور بوده است. درست است که بیشتر جوایز جشنواره به نام فیلم «غریب» اهدا شد اما سمت و سوی اصلی داوری ها را جوایزی مانند بهترین فیلم، بهترین کارگردانی و بهترین بازیگری معین می کند. شاید داوران حتی با نگاه دوستانه گفته اند اگر این جوایز را هم به «غریب» بدهیم، تعداد جوایزش بالا می رود و این برای خود فیلم بد است !
من واقعاً از آنچه پشت درهای بسته گذشته خبر ندارم و دوست هم ندارم که از آن خبر داشته باشم! من اساساً دوست دارم جشنواره فیلم فجر بصورت غیررقابتی برگزار گردد و سال هاست که این نظرم را اعلام می کنم. چرا باید همیشه این جشنواره با دشمنی برگزار شود؟ ابتدای جشنواره همه می خندند اما پایانش همه ناراحت هستند غیر از یک نفر! این چه کاری است؟ چه ایرادی دارد در کنار یکدیگر محصولات یک سال سینمای ایران را ببینیم و برای هم دست بزنیم؟ بنابراین وقتی هم که خودم فیلمی را به جشنواره می دهم، ملاک برایم نتیجه داوری ها نیست. درباره ی بابک حمیدیان اما دلگیر شدم برای آنکه حتی نامزد هم نشد!
من اساساً دوست دارم جشنواره فیلم فجر بصورت غیررقابتی برگزار گردد و سال هاست که این نظرم را اعلام می کنم. چرا باید همیشه این جشنواره با دشمنی برگزار شود؟ ابتدای جشنواره همه می خندند اما پایانش همه ناراحت هستند غیر از یک نفر! این چه کاری است؟
* اتفاقاً ابهام اصلی هم همین است!
این جزو حقوق بازیگر فیلمم است و اگر حق خودم بود اساساً درباره ی اش حرف هم نمی زدم. حتی بازی مهران احمدی را هم در این فیلم تعجب آور می دانم.
* در روزهای پس از جشنواره ارتباطی با بابک حمیدیان داشتید تا بدانید حس و حال خودش نسبت به این اتفاق چه بود؟
من تا همین امروز هیچ صحبتی با بابک حمیدیان نداشته ام. به نظرم بهتر بود اجازه بدهم کمی در آرامش باشد.
* کمی به عقب برویم و از ماجرای انتخاب بابک حمیدیان برای این نقش مهم بگویید. به نظر می آید او خیلی فراتر از یک بازیگر، کاراکتر محمد بروجردی را درک و اجرا کرده است.
من احساس می کردم وقتی از بابک حمیدیان برای این نقش دعوت نماییم، بعنوان یک بازیگر پاسخ منفی بدهد. این انتظار را واقعاً داشتم. اما وقتی پیشنهاد عنوان شد متوجه شدیم او سال ها در انتظار ایفای این نقش بوده است. خودش می گفت، سال ها هر بار از اتوبان کردستان رد می شده و تصویر شهید بروجردی را می دیده، دوست داشته است نقش او را بازی کند و وقتی این پیشنهاد را دادیم حتی شوک شده بود که واقعاً آرزویش برآورده شده است.
بابک بلادرنگ این پیشنهاد را پذیرفت و همه چیز از اینجا شروع شد. او طوری با این نقش ارتباط برقرار کرد که در لحظاتی از پشت صحنه اگر دوربین می گذاشتم و حال و هوای او را ضبط می کردم، کسی باور نمی کرد که او بابک حمیدیان است. گویی اصلاً متوجه اتفاقاتی که قرار بود با آن مواجه شود و بطورمثال لباس خاکی یا گلی شود، نبود. حتی در تمرینات در ارتباط با قبل از شروع کار مدام پیشنهادهایی را مطرح می کرد و مدام با خودش کار می کرد. با نزدیکان شهید ارتباط نزدیک گرفت تا به نقش برسد. در حین ضبط هم خیلی نیازی به هدایت و کارگردانی من نداشت و عموماً درست نقشش را ایفا می کرد. بروجردی فیلم «غریب» را به معنای واقعی بابک حمیدیان خلق کرد.
* اشاره ای داشتید درباره ی سکانس های اضافه فیلم «غریب» که برای اکران عمومی آنرا کوتاه کردید. امکان دارد با افزود آن سکانس ها فیلم در قالب مینی سریال در شبکه خانگی عرضه شود؟
امیدوارم این اتفاق بیفتد. البته باید ببینید آقای عنقا چقدر می تواند بودجه به این کار اختصاص دهد. چونکه این سکانس ها زمانی حذف گردیده است که به صداگذاری و موسیقی نرسیده بودیم و استفاده از آنها نیاز به هزینه های پس تولید مجدد دارد. امید دارم این هزینه تامین شود و روایت ۱۶۰ دقیقه ای ما در قالب چهار قسمت ۴۰ دقیقه ای تبدیل به یک مینی سریال شود.
* نکته ای درباره ی مواد تبلیغاتی فیلم مطرح بود در خصوص این که چرا آن گونه که باید به ویژه در پوسترهای اولیه و تیزرهای فیلم روی شخصیت محمد بروجردی بعنوان یک فرمانده جنگ تاکید نشده و حتی در بعضی پوسترها شاهد حضور این کاراکتر با لباس شخصی هستیم. تعمدی در این نگاه در تبلیغات فیلم داشتید؟
فرآیند عرضه یک فیلم دو بخش کاملاً مجزا دارد، یکی تهیه و دیگری پخش. پخش اساساً کار خودش را می کند و دفتر پخش شاید نظر بخواهد اما طبیعتاً ریزه کاری ها و ایده هایی هم برای کار خودش دارد. ابتدا حتی خیلی روی فضای جنگی فیلم هم مانور نمی دادند. در عین حال معتقدم امروز، کسی که به سینما می رود خیلی دیگر به پوستر و سردر سینما کاری ندارد. یا درباره ی فیلم دهان به دهان چیزهایی شنیده یا در شبکه های اجتماعی درباره ی آن خوانده است و می داند مقرر است چه فیلمی را در سینما ببیند. در پروسه طراحی تبلیغات فیلم، کارگردان کنار است و شاید فقط نظراتی از من گرفته باشند.
خبرگزاری مهر را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب